EPILOG

Pukanie rozeszło się po gabinecie. Młody mężczyzna w mundurze nie usłyszał wcale zaproszenia, mimo to otworzył drzwi ostrożnie i wszedł. Rozejrzał się. Było ciemno; jedynie lampka przy biurku dawała jakieś światło, rozjaśniając twarz inspektora. Zarośniętą, zmarszczoną i napiętą w powadze.

– Przepraszam, czy mogę…  Mam dokumenty, o które pan prosił.

Levis nawet na niego nie zareagował. Ruchem ręki zaprosił go, by podszedł i rozszerzył drżące palce, w które junior wsadził teczkę.

– To wszystko. Idź już. – Usłyszał.

Wycofał się kilka kroków, ale odwrócił się jeszcze. Inspektor Levis notował coś na jednej z rozrzuconych po biurku kart. Pismo miał nierówne, długopis drżał mu w dłoni.

– Przepraszam, ale… Mogę o coś zapytać?

Robert dopiero teraz odwrócił do niego głowę i spojrzał pytająco. Junior kontynuował:

– Z tego wszystkiego wynika, że była… niewinna, prawda?

Zamilknął, gdy inspektor wstał i stanął przed nim. Przewyższał go prawie o głowę.

– Była. A teraz spierdalaj stąd – wycharczał. – I powtórz to samo tym od mediów. Mają zrobić wszystko, rozumiesz – zacisnął zęby – wszystko, aby cały świat się o tym dowiedział.

Junior nie czekał już; skłonił się tylko i szybko wyszedł, cicho zamykając za sobą drzwi. Robert westchnął. Oddychał ciężko; jak ciężko było też powstrzymać drżenie w dłoni? Nie potrafił tego. Podszedł do sejfu, wstukał kod i wyciągnął dziennik. Ważył go chwilę w ręce, odłożył na biuro, zaraz podniósł paczkę papierosów i zapalniczkę. Odpalił jednego i zaciągnął się mocno. Mocniej, raz jeszcze. Palił szybko.

Mógł tam być.

Klął w duchu, dlaczego tego nie zrobił. Być może nie mógłby i tak nic zrobić, niczego by nie zmienił. Ale nawet nie znaleźli jej ciała, jedynie ślady krwi, kilka wyrwanych pęków włosów, to za mało. Gdzie ona była? Co się z nią stało? Mnich też zniknął, nic się nie zgadzało i nic nie miało sensu, jak zwykle.

Powinien tam być.

Nie wyciągnął już papierosa z ust; palił jak Clint Eastwood, jak Brudny Harry, jak prawdziwy bad guy. Prawdziwi badboye nie tchórzyli, tylko brali dupę w troki i rwali się do roboty, ale nie… On został tu, za biureczkiem w ciepłym, bezpiecznym Londynie. To była, kurwa, jakaś kpina.

Położył ciężką dłoń na blacie i kilka papierów przesunęło się, w tym transkrypcja z nagrania w celi. Levisowi mignęła w oczach jedna z wypowiedzi. Niebezpieczeństwo, zmiennokształtni, dziennik. Tajemnice, które nigdy nie powinny ujrzeć światła dziennego.

Bez zastanowienia sięgnął po diariusz, lecz nie otworzył go. Podniósł tylko zippo i pstryknął nim, podpalił jeden róg, stare pożółkłe kartki chwyciły szybko, Levis trzymał dziennik w ręce, a gdy już ogień parzył za mocno, zrzucił go na kafle, resztki przydeptał ciężkim obuwiem.

Powinien tam być, a teraz nic już nie dało się zrobić. 

– Jeżeli kiedyś wrócisz... – wyszeptał pod nosem, trochę w złości, trochę w smutku; wziął wdech i spojrzał na jedno ze zdjęć w dokumentach. – Też będę.

***

Rozpadało się na potęgę. W samo południe czarne chmury przemierzały niebo, wisząc nad cmentarzem Hazelmere w hrabstwie Surrey. Zaledwie trójka mężczyzn pochylała się nad rozkopanym grobem, gdy przedstawiciel kościoła rzymskokatolickiego poświęcał czarną trumnę. Po chwili z tej małej grupki osób jeden, czarnoskóry, chowając głowę pod dużym kapturem, wyszedł, by podejść do nieopodal stojącej ławeczki.

Widziała z daleka jego łzy mieszające się z kroplami deszczu, kiedy podniósł ze srebrnej tacki mały dzbaneczek i wylał przez dziubek herbatę na wieko. 

Widziała, jak drugi mężczyzna, przetarłszy okulary, podniósł z ziemi ogromny wieniec i złożył go na trumnie. Zatrzymał wzrok na lekko uśmiechniętej, ale zmęczonej i pomarszczonej twarzy starca wykutej na kamiennym nagrobku. Dante Leydon stał najdalej; o twarzy bardziej podłużnej niż pulchnej jak zazwyczaj, tej, którą Lara pamiętała. Pomógł grabarzowi opuścić trumnę.

Widziała, jak Alister nie patrzył w dół. Rozglądał się, jakby w poszukiwaniu jakiegoś punktu, na którym mógłby choć na chwilę zawiesić wzrok. Przez moment ich spojrzenia się spotkały, choć nie miał prawa jej widzieć; stała daleko, kilkaset metrów, na wzgórzu. Była dla niego ledwo sylwetką, punktem, niczym więcej.

Widziała, jak Alister szturchnął ramieniem Zipa, i cofnęła się. Gdy ten uniósł głowę i ulokował wzrok na oddalonym wzgórzu, pewnie z rozczarowaniem stwierdził, że nikogo tam nie ma. 

Lara skupiła się, by ściszyć wiatr świszczący w jej uszach.

– Byłaby tu, gdyby żyła. Wiesz o tym.

Alister przytaknął, wziął Zipa pod rękę i zaraz potem ruszyli razem z Leydonem w stronę głównej bramy.

Kurtis odczekał jeszcze chwilę, po czym mocno ścisnął delikatną dłoń. W tym silnym uścisku poczuła wszystko – spokój, zapewnienie, nostalgię, współczucie, oddanie. Wszystko to było jej obojętne, lecz... było. Czuła to; to samo w sobie było w jakiś sposób ważne? Być może powinno takie być, sama nie wiedziała. Spojrzała na niego jakby nieobecna, wzrokiem pustym. Domyślała się, że taki był; pewnie będzie już zawsze, nie miała nad nim kontroli i nie potrafiła ani się uśmiechnąć, ani porządnie rozpłakać; nie czuła żadnej z potrzeb. Wzruszyła ramionami i wskazała podbródkiem drogę za nimi. Ruszyli przed siebie najpierw spokojnie, by za chwilę puścić się pędem, ile sił.

Choć oboje nie wiedzieli dokąd i po co.