SPECJAŁ PIĄTY

KUTAS

Część pierwsza [2016]

Obudziła się rano. Ognisko dogasało w swoim leniwym tempie, wreszcie przestało padać, a przez korony drzew zaczęły przedzierać się pierwsze promyki światła. Kobieta przeciągnęła się i, ziewając raz po raz, wstała, po czym ogarnęła wzrokiem teren dookoła.

Podeszła bliżej drzewa, do przywiązanego tam kasztanowego Darpana i poklepała go po szyi, patrząc mu głęboko w wielkie, równie kasztanowe oczy.

– Jak to było? „Lustro”, tak?

Koń prychnął, a Lara zaśmiała się w odpowiedzi.

– I tak mnie nie rozumiesz.

Poczuła delikatne bulgotanie gdzieś wewnątrz żołądka. Głośno zaburczało w brzuchu.

Sięgnęła do swojego plecaka przyczepionego do grzbietu wierzchowca i wygrzebała pęczek pięciu krótkich i przesuszonych kiełbasek wołowych. Na myśl o zastrzyku energii o poranku uśmiechnęła się i wgryzła w pierwszego kabanosa.

Coś poruszyło się w krzakach. Wyszedł z nich młody chłopak, w rękach trzymał stertę drewnianych badyli. Widząc Larę wcinającą kabanosy na potęgę, podskoczył i upuścił wszystko na ziemię.

– Pa-pani, ty… ty? – Ubdal cały się trząsł. Croft spojrzała na niego rozbawiona, po czym przełknęła ostatni kęs, schowała trzy pozostałe kiełbaski z powrotem do pudełeczka, wcześniej owijając je w folię, i z powrotem wsunęła pakunek do plecaka.

– Nie przejmuj się tak – mruknęła, kątem oka nadal obserwując młodego hindusa.

Odkąd wczoraj jego starszy brat wypożyczył jej go jako przewodnika, nie potrafiła nie naśmiewać się w myślach z okropnej fryzury dwudziestoparolatka. Wiedziała, że absolutnie nie było to w porządku, ale nie mogła powstrzymać myśli, że tego człowieka nic nie charakteryzowało tak bardzo, jak styl uczesania. Krótkie i ścięte na grzyba, czarne jak smoła włosy przedzielał dokładnie w centrum głowy okropnie szeroki przedziałek. Nie byłoby w tym jeszcze nic nadzwyczajnego, gdyby Ubdal nie miał zaledwie metra i siedemdziesięciu centymetrów wzrostu – co dla hindusów i tak podchodziło już raczej pod maksimum możliwości – wystających żeber i nienaturalnie podłużnej głowy, która w połączeniu z fryzurą faktycznie przypominała grzyba. Już wczoraj z rana, gdy tylko uścisnęła mu dłoń, uśmiechnęła się jednocześnie życzliwie i z rozbawieniem na widok młodzieńca. Uśmiech poszerzył jej się znacząco, gdy Ubdal odpowiedział na pytanie, jak idzie mu z angielskim.

– Znośnie, pani. – Ukazał przy tym szereg białych zębów z ogromną szparą między jedynkami, idealnie zgrywającą się z przedziałkiem na głowie. Człowiek przedzielony na pół – pomyślała o nim wtedy.

Dziś pomyślała tak samo.

Chłopak z przerażeniem w oczach zaczął podnosić badyle i podszedł bliżej. Zapach suszonej wołowiny mierził go i wiercił w nosie, ale nie odezwał się już słowem. Zresztą nie miałby sumienia. Nie po tym, gdy wczoraj zobaczył sakwę wypchaną brzęczącymi monetami, która powędrowała w ręce jego brata. Pehlaj powyrywałby mu nogi z zadka, gdyby nie zadowolił podróżniczki pod jakimkolwiek kątem. Miał tylko nadzieję, że jego przygoda skończy się, gdy ledwo wyjadą z Paithanu i zakończą podróż pod Ellorą.

– Miałeś dobry pomysł, by się tu zatrzymać. Ten zbiornik jest za zakrętem?

– Tak, pani. Nath Sagar Jalashay. Jest też ogród botaniczny i rezerwat ptaków. Jesteśmy od strony dzikiej plaży. – Rzucił chłodno Ubdal, jakby od niechcenia ręką wskazując wąską ścieżkę prowadzącą w busz.

Siadł przy dawno zgasłym ognisku i dołożył do popiołu nowe gałęzie. Ponownie rozpalając, zaczął nucić coś pod nosem. Uniósł się szary dym.

Lara spojrzała na młodzika ostatni raz i odwróciła się w stronę ścieżki.

Niby po jedzeniu się nie pływa, ale tym razem postanowiła zrobić wyjątek. Nie mogła doczekać się, aż ruszą dalej w trasę do Ellory. Jeszcze tylko osiemdziesiąt kilometrów i w końcu przywita się z Śiwą.

***

Obudził się w południe, mając przed sobą całkiem niezły widok.

Otaczał go bałagan. Kołdra na ziemi, ciuchy porozrzucane, jedna skarpetka na stopie, druga – nie wiadomo. Na klamce drzwi krawat, a na tej od okna zawieszona marynarka.

– O ja pierdolę, kurwa mać.

Głowa bolała niemiłosiernie, gardło wołało o chociażby łyk wody, a dupa szczypała.

Dobry kebab piecze dwukrotnie – pomyślał i zrzucił nogi na podłogę, pozostając dla swojego dobra w pozycji leżącej. Nie minęły trzy minuty, a usłyszał pukanie do drzwi.

– Wejść – jęknął przeraźliwie.

W progu ukazał się Winston. Z zaciekawieniem wsunął się do pokoju i natychmiast westchnął rozczarowany. Podszedł do okna i, rozsunąwszy zasłony, otworzył je.

– Ej, szanuj, co? Ja tu śpię.

– Paniczu Kurtisie – przyprószony starzec zwrócił się do niego uprzejmie. – No właśnie. Tu się śpi. Jak tak można, żeby w całym pokoju cuchnęło jak w gorzelni?

– Winston, nie zaczynaj…

– Nie byłem jeszcze w przyczepie, ale…

– Ciszej. – Kurtis ociężale przyłożył palec do ust. Zdawało się, że było to dla niego zbyt trudne, toteż gdy opuszczał dłoń z powrotem, opadła ona na łóżko szybko, jakby nagle stracił w niej czucie. Otworzył oczy, spojrzał na sufit.

O, tam jest… – pomyślał, zobaczywszy zawieszoną na lampie skarpetkę. Ponownie opuścił powieki.

– Ale panicz Fletcher haniebnie potraktował w bibliotece Charlesa Dickensa.

– Nazwał go kutasem? – Żart okazał się śmieszny najwyraźniej tylko dla Kurtisa, gdyż zaśmiał się tylko on sam.

– Zwymiotował na niego.

Trent otworzył jedno oko. Powaga dziadka Smitha była w tym momencie tak ujmująca, że aż niewarta przegapienia. W końcu zaparł się łokciami pod sobą i podniósł lekko.

– Na Dickensa?

– Na „Oliviera Twista”, właściwie.

Drugie oko otworzyło się, a brew powędrowała w górę. Kurtis długo mierzył się z myślami. Do cholery, to gdzie wczoraj byli i ile wydoili, żeby ten kujon potraktował w ten sposób jakąkolwiek książkę? Wyobraził sobie minę Alistera.

Przecież to prawie tak samo, jakby zwrócił kebsa na swoją kobietę...

– Paniczu Kurtisie…

Może to i dobrze, że żadnej nie ma? – pomyślał i natychmiast odpowiedział:

– Tak?

– Ja naprawdę nie chciałbym zaglądać do przyczepy…

Trent zrozumiał aluzję i usiadł na łóżku. Pokiwał głową i poczekał, aż Winston wyjdzie z pokoju, po czym wstał i rozejrzał się w poszukiwaniu spodni.

Też nie miał specjalnej ochoty odwiedzać Zipa, ale z drugiej strony trochę żałował, że to on sam nie znalazł w bibliotece zarzyganego Alistera. Szkoda mu było trochę okularnika, najwyraźniej przecenił jego możliwości i niepotrzebnie ładował w niego tego ostatniego drinka. Jak on się nazywał? Zwalinóżka? Tak… Zwalinóżka, i frytki z curry gratis do każdego kebaba. Podrapał się po głowie na myśl o tym ostatnim i powędrował do łazienki.

– Zapraszam na posiedzenie rządu, panie Trent. Dziś? Misja „Afganistan” – mruknął sam do siebie i, zamykając drzwi, wzrokiem rozejrzał się za czymś do czytania. Wszystko, co działo się w środku, pozostało tematem tabu.

***

Minęła pora obiadu.

Lara poklepała z wdzięcznością Darpana. Zauważyła, że jadący obok Ubdal przyglądał jej się uważnie. Jego kary ogier w stępie kroczył dumnie i spokojnie, toteż mężczyzna nawet nie sięgał po krótsze wodze.

– Mówiłeś, że Darpan oznaczał „lustro”? – zagadnęła.

– Każdy otrzyma imię, w którym nadający dorosły odnalazł sens za jego maleńkości. Imię towarzyszy przez całe życie, a na końcu drogi określa, jaki kto był za życia, pani.

– Więc człowiek dostosowuje się do imienia? – Gdy ujrzała, jak Ubdal potwierdza skinieniem, zapytała: – Dlaczego „lustro”? – Lekko podniosła się i opadła w siodle, układając wygodniej.

Darpan wypuścił głośno powietrze z chrap. Ubdal odrzchnąknął.

– Podobno wielkie wrażenie zrobił, gdy mój ojciec wyglądał staro i zobaczył się młodszym w oczach źrebięcia. Powiedział wtedy, że chciałby mieć takie lustro.

– A twoje imię?

– Oznacza giganta.

Lara zmierzyła go wzrokiem. Jego metr siedemdziesiąt może i było czymś, co zwróciłoby uwagę kobiet na ulicach Bombaju, ale „gigant” nadal pozostawał w tej kwestii znacznym przesadyzmem. Na znak zrozumienia pokiwała tylko głową i zamyśliła się. Po chwili milczenia ponownie odwróciła się w stronę Ubdala.

– A jak byłoby „głupek”?

Młodzik zamyślił się chwilę.

– Moorkh.

Lara podziękowała i spojrzała na grzywę Darpana, tuż między jego postawionymi na sztorc uszami. Zmierzwiła mu grzywę i powtórzyła pod nosem, żeby nie zapomnieć:

– Moorkh.

Ciekawe, co ten Moorkh porabiał teraz? Wyślę mu esemesa.

***

– Stewardessa. A ty do niej wtedy, że wiedziałeś, bo jak ją zobaczyłeś, to od razu odleciałeś…

Alister nie zaśmiał się. W ogóle nie pamiętał tego momentu! I w ogóle jak mógł się wczoraj tak schamić i upodlić… Spojrzał na Zipa jednocześnie i rozżalony, i pełen nienawiści. Czarnoskóry dredziarz, widząc jego nieprzekonaną minę, postanowił dalej nie ciągnąć tematu, chociaż anegdota o wypiciu całego półlitrowego kufla zwalinóżki wydawała się równie interesująca.

Minął podwieczorek, na który nikt z trójki Bohaterów Wczorajszej Nocy nie miał absolutnie najmniejszej ochoty. Siedzieli więc wszyscy przy stole, nawet nie ruszywszy ciasta.

– Dobra, panowie. Co robimy dzisiaj? – zapytał w końcu Kurtis.

Winston w tym czasie krzątał się po rezydencji. Słysząc ostatnie pytanie, przewrócił tylko oczami. Wcześniej biegał od pokoju do pokoju, w których wczoraj przesiadywało jego dwóch i pół współlokatora (Zip tylko w połowie, gdyż jego przyczepa znajdowała się całkiem niedaleko bramy głównej posiadłości). Trzeba było odrobinę przewietrzyć swąd roznoszony przez tych nieznających umiaru balangowiczów. Teraz parzył kawę i przyglądał się im zza winkla kuchni, zastanawiając się, jak długo jeszcze zajmie Larze poszukiwanie tego kwarcowego jaja.

Oby jak najkrócej.

– Ja odpadam, bawcie się sami.

Usłyszał głos Alistera, który flegmatycznie przecierał o flanelową koszulę grube szkła okularów, i natychmiast przypomniał sobie o kawie. Uśmiechnął się pod nosem z wdzięcznością skierowaną w księgowego. Ten jednak, teraz przeraźliwie blady i jakby jeszcze bardziej szczupakowaty niż zwykle, najwyraźniej wiedział, kiedy należało skończyć te prywatki.

– No co ty, mieliśmy cały weekend trzymać się razem. Pamiętasz? Jesteśmy Młode Wilki z West End! Mieliśmy wykorzystać ten czas, kiedy jej nie ma, i ogarnąć przynajmniej połowę klubów. I co? Wymiękasz po dwóch dniach?

– Mam dość. Dlaczego nie możemy po prostu pograć na konsoli albo przytaszczyć do salonu rzutnik i obejrzeć, nie wiem – Fletcher zmierzył Trenta wzrokiem – patrząc na ciebie, to chyba „Wroga publicznego”?

Na wieść o konsoli Zip pokiwał głową.

– Ja ci dam „Wroga publicznego”! – ryknął Kurtis. – Poza tym, ty nawet nie lubisz Smitha, więc nie wyjeżdżaj mi tu z „Wrogiem publicznym”, kiedy dobrze wiem, że męczysz trzeci sezon „Przyjaciół”. Drugi raz z rzędu.

Zip parsknął pod nosem, gdy Kurtis kontynuował:

– Obiecałeś mi coś, kurwa. I ty też. Czego rżysz? – Wskazał palcem na czarnoskórego, marszcząc czoło tak, że brwi ułożyły się w linię prostą. Elektronik zaprzestał dalszego parskania. – Nie zrobicie mi tego. Zadeklarowaliście coś, więc za dwie godziny widzę was zwartych i gotowych na trzecią i ostatnią rundę. Jesteście dżentelmenami?

Zip i Alister spojrzeli po sobie zdziwieni. Ten pierwszy po chwili uśmiechnął się nonszalancko, po czym popatrzył na drugiego porozumiewawczo. Gdy wstawał, nie zauważył podchodzącego z prawej Winstona, a kiedy zwrócił na niego uwagę – było już za późno. Jeden z jego dłuższych dredów wylądował w filiżance.

– O sorry, Winston! Nie chciałem.

Smith nie skomentował tego w żaden sposób. Ze stoickim spokojem drugi spodeczek położył po lewej, tuż przy Alisterze, natomiast trzeci podniósł z tacy i podał Kurtisowi, gdy ten wyciągnął po niego ręce. Z niedoszłą filiżanką Zipa oddalił się z powrotem do kuchni i zanim wylał zawartość do zlewu, pstryknął palcem w przycisk na ekspresie.

– Czy jesteście dżentelmenami? – Usłyszał głos Trenta i kolejny już raz tego dnia przewrócił oczami.

– Jesteśmy – odburknął nieprzekonany Fletcher, kręcąc nosem, ale, spojrzawszy na Zipa, któremu aż oczy zabłyszczały, jak gdyby właśnie wpadł na jakiś genialny pomysł, natychmiast przełknął ślinę i kiwnął głową, by dodać i sobie otuchy.

– Jesteście? – zapytał jeszcze raz Kurtis, podnosząc się z krzesła.

– Jesteśmy!

Usłyszał w odpowiedzi i klasnął w dłonie, zatarł je, po czym położył po jednej na ramionach towarzyszy.

– Jesteśmy?! – ryknął ostatni raz.

– Jesteśmy!!!

W tym momencie Zip uderzył pięścią w stół. Część kawy z filiżanki Alistera wylądowała na spodeczku, stole i zaprasowanych w kancik, buraczkowych spodniach okularnika.

– Aj! Parzy!

Fletcher aż podskoczył i nieostrożnie uderzył kolanem od spodu w blat. Druga filiżanka też utraciła część zawartości. Kurtis uśmiechnął się szeroko, ale spoważniał natychmiast, gdy tylko zobaczył za sobą poważną twarz dziadka Smitha.

– Nie martw się, staruszku. Lara pisała, że wraca już jutro – skwitował na pocieszenie, gdy tamten podawał Zipowi nową kawę.

***

Ubdala zmęczyło opowiadanie gawęd.

Minęła godzina wieczorna, toteż zamilkł na dłuższą chwilę.

Dwie postacie w siodłach wędrowały niezmożenie przez dzikie pola doliny Talyachi, na której skalistym terenie po prawej rysowały się ostro zakończone kontury bazaltowych murów świątynnych. Wydrążone były od środka, toteż na Larze robiły jeszcze większe wrażenie.

Zdobiły je różnorodne ornamenty wyżłobione dłutem z niesamowitą precyzją – głównie przypominające sporych rozmiarów fallusy, do których czasem na doczepkę dorzeźbieni byli ich znacznie mniejsi właściciele. Więksi mężczyźni wydrążeni w bazaltowej skale nosili turbany i biżuterię wszelkiej maści. Najczęściej siedzący w pozycji kwiatu lotosu trzymali dzbany bądź kielichy we wszystkich czterech parach rąk (Wisznu i Śiwa mieli tylko po dwie, ale powstali z ich połączeń kolejni bogowie mogli trzymać i wypić dwukrotnie więcej). Najczęściej jednak wyrzeźbione postacie uprawiały seks w pozycjach, w których dominowali mężczyźni. Ówcześni architekci ani myśleli wtedy o jakiejkolwiek cenzurze, nie spodziewając się, że dla wielu dzisiejszych turystów akty tego typu nie będą już symbolami najwyższych świętości.

Lara nie mogła oderwać od nich wzroku. Nie dlatego, że widok tak wielu penisów robił na niej jakiekolwiek wrażenie. Chodziło raczej o rozpracowanie całości. Z podziwem wędrowała wzrokiem wzdłuż całego muru. Wprawdzie czytała wcześniej, że wszystkie położone w pobliżu obiekty kultu Śiwy już sześćset lat przed naszą erą budowano od góry, stopniowo zdejmując i odrzucając części skalne z całego masywu, w którym następnie wydrążono wnętrza, ale dopiero mając ten obrazek przed sobą, mogła realnie ocenić, ile siły i energii musieli włożyć w tę pracę głównie robotnicy. Doszła do wniosku, że zdecydowanie wysoko postawieni architekci nie sypiali wcale lepiej po nocach, próbując rozplanować każdą świątynię, a mając przed sobą zaledwie jedną, wielką jak góra, skałę. Sama Ellora, do której Lara właśnie zmierzała wraz z Ubdalem, jako największe stanowisko archeologiczne w stanie Maharasztra liczyła trzydzieści cztery świątynie rozciągnięte na długości dwóch kilometrów. W dolinie Talyachi, przez którą w leniwym stępie zmierzali do celu, widać było już pierwsze sakralne zabudowania. Po prawej rzucała się w oczy wysoka Laksha Vinayak – świątynia w kolorze piaskowca, na której szczycie powiewały trzy flagi – buddyjska, hinduska i jedna ze swastyką jako symbolem dżinizmu.

Lara uśmiechnęła się. Nie kłamali w sieci, pisząc, że Ellora była jedynym miejscem na świecie, w którym trzy, zupełnie odległe sobie religie i ich wszyscy przedstawiciele łączyli się we wspólnych modlitwach, we wspólnym kompleksie świątyń. Flagi na szpiczastej Lakshy były dobrym znakiem. 

– Jeszcze z dwa kilometry – wysoki głos Ubdala wyrwał ją z rozmyślań – i dojedziemy w końcu na miejsce.

***

Ludzie w czerwono-białych barwach Southampton nie rzucali się w oczy po sromotnej klęsce.

– Jak wy możecie mieszkać na takim zadupiu? Samochodem nie wyjedziesz, gdy idziesz w trip po barach, a taksówka z Surrey kosztuje majątek! – wydarł się Kurtis, gdy metro zatrzymało się na kolejnym przystanku. Hałasujący tłum kibiców Chelsea wysiadł, wymachując niebieskimi szalikami i jeszcze głośniej podśpiewując pierwszą zwrotkę „Niebieski to kolor”. W końcu można było nie tylko rozsiąść się wygodnie, ale i porozmawiać normalnym tonem.

– Rety, jeszcze chwila i nauczyłbym się tekstu na pamięć – dodał, gdy drzwi zamknęły się i elektroniczny głos zapowiedział kolejną stację. – „Niebieski to kolor, a football to gra”. To nie jest jakieś wybitnie skomplikowane.

– Czy mógłbyś się łaskawie ode mnie odkleić? – zapytał Zip, potrząsając ramieniem.

Alister natychmiastowo podsunął okulary na samą górę nosa i pośladkami dwukrotnie odbił się od podłużnego siedzenia pod oknem, przesuwając się w lewo. Minę miał jakąś nietęgą, wcale nie dlatego, że starał się za wszelką cenę zapomnieć o wczorajszym, nocnym incydencie. Westchnął rozczarowany sam do siebie, gdy jego ramiona wraz z nabieraniem powietrza ostentacyjnie uniosły się i opadły.

Jutro za karę przyswoi „Życie Pana Jezusa” z trzydziestego piątego, wydanie pierwsze i nietłumaczone. Wszak nie przepadał za stylem Dickensa, ale na myśl o pokucie w postaci czytania od razu zrobiło mu się jakoś nieco raźniej.

***

– To dla mężczyzn ważne.

Słuchała, a gdy zdejmował koszulkę, rzuciła tylko okiem na jego lichy, ciemny tors, na którym nie przyuważyła ani jednego włoska.

– Kobiety nie muszą się rozbierać?

– Nie, tylko mężczyźni. I tylko w pobliżu Griszneśwar Mandir.

Świątynia, o której mówił, była najmniejszą w całym kompleksie Ellory i najbardziej wychyloną na zachód. Najwyraźniej musieli podjechać właśnie od tej strony, sprytnie omijając wejście główne.

Stanowisko archeologiczne w tym okresie udostępniano również turystom, jednak Larze ani trochę nie było po drodze tłuc się ze stadem Chińczyków. O ile bardzo szanowała ich kulturę i zamiłowanie do robienia zdjęć wszystkiemu, co i wiekowe, ale jednocześnie nowe dla nich, to niekoniecznie dobrym pomysłem było ściskać się z nimi w kolejce do stanowiska, w którym jeden z wielu przewodników tłumaczył zasady panujące w miejscu politeistycznego kultu. Zdecydowanie musiała się wycofać, zanim w ogóle podeszła pod główną bramę, a chińskie klekotanie językiem nie przyprawiło jej o napadowy ból głowy. Postanowiła okrążyć teren.

– Dlaczego nie przyjechałaś tutaj busem, pani?

Croft zawsze miała przygotowaną tę samą odpowiedź. Wielokrotnie pytali ją o to wcześniejsi towarzysze podróży i czuła, że Ubdal na pewno nie był ostatnim. Padło jedno zdanie o tym, że jako Pierwsza Brytyjska Egoistka chce mieć przewodnika, jego czas i wiedzę tylko dla siebie. Wyjątkowo dodała, że tym razem chciałaby mieć na wyłączność również cały kompleks, jednak wiedziała, że zwyczajnie nie było to możliwe. Ubdal spojrzał na nią zdziwiony, unosząc do góry brwi. Lara zaśmiała się.

– Poważnie. Nie myślałeś chyba, że jestem tu w celach czysto turystycznych?

Odpowiedziało jej milczenie. Młodzik chwilę jeszcze przyglądał jej się zaskoczony, po czym ostatecznie wzruszył ramionami, kolejny raz przypominając sobie brzęczącą sakwę. Podszedł do Lary i zamaszyście wyrwał jej z ręki wodze. Kasztanowy Darpan stanął obok swojego karego towarzysza.

– To święte miejsce, pani – mruknął tylko, przywiązując lejce do drzewa. Nie patrzył na nią, toteż Lara pożałowała, że nie widział jej poważniejącego wyrazu twarzy.

– Nigdy nie twierdziłam inaczej.

Nie czekając na młodzika, ruszyła w przód, a źdźbła wysokiej trawy łaskotały ją w łydki.  Miała przed sobą lekkie wzniesienie i gdy stanęła na jego szczycie, jej oczom ukazało się dość strome zbocze zakończone ostrymi kamerdolcami. Był to początek skały bazaltowej tworzącej układ świątyń. Wychyliła się ostrożnie w przód, by dojrzeć widok pod sobą.

Trzydzieści metrów w dół – Ellora. Trzy religie, trzydzieści cztery świątynie, tysiące płaskorzeźb, dziesiątki posągów, liczne obeliski, piękne ornamenty oraz skalne malowidła, głównie penisów. To wszystko miała pod sobą i to wszystko robiło na niej ogromne wrażenie.

Uśmiechnęła się pod nosem.

Gdzieś tam jest. Indiana Jones mógłby mi lizać buty.

Śiwalingam. Symbol Nieskończoności Boga Śiwy, w najmniejszej, najdalszej i najbardziej zapomnianej z jaskiń. Właściwie było jej to nawet na rękę.

Uśmiechnęła się szerzej. 

Część druga [2017]

– Nie, dzięki, naprawdę. Jestem po obiedzie… – Alister zamachał butelką soku przed nosem zdziwionego Turka i zrobił kilka kroków w stronę siedzącego pod parasolem Zipa, który pałaszował właśnie kebaba i mlaskał przy tym głośno. Okularnik odwrócił się za siebie, rozglądając niepewnie, by zaraz potem spojrzeć na przyjaciela i ściszyć głos: – Dlaczego musimy znów przez to przechodzić?

– Bo szię żgodzilyśmy?

– Chcesz miętówkę? – Sięgnął ręką do kieszeni.

Zip pokręcił głową, po czym przełknął większy kęs bułki. Również rozejrzawszy się za siebie, zatrzymał wzrok na drzwiach budki z męską toaletą.

– Słuchaj, mam plan. Po tej akcji naTrentnemu odechce się kolejnych dzikich imprez.

– I ty na to wpadłeś? – Alister odsunął krzesło i przysiadł się. – Przecież jeszcze wczoraj mówiłeś, że lubisz te wypady pod nieobecność Lary i cieszysz się, że w końcu masz od niej spo…

– Tak, lubię. Ale nie lubię budzić się na podłodze przez miniaturowego T-800, który grzebie mi w gaciach. Poza tym co to za gadka? Miło rzygało ci się na Dickensa? – Zip zamoczył widelec w bułce.

Alister spochmurniał. Oblizał wargi, po czym nerwowo odkręcił korek butelki i napił się. Nie odpowiedział.

– No właśnie. Trzeba to ukrócić, bo czyszczenie pamięci Arniemu naprawdę trochę trwa…

– Nazwałeś swojego terminatora „Arnie”? – powiedział, oderwawszy się od butelki.

– No.

– Chłopaki! – Kurtis zjawił się za ich plecami, wycierając ręce w bojówki i zostawiając na nich mokre ślady. – Okej. Browar był, wstępne drinki po taniości były, żarcie jest. To teraz co? Rah Rah Room czy Tequila Mockingbird?!

Alister aż podskoczył, a Zip znów utopił widelec w bułce.

– A tak w sumie to dlaczego najpierw pijemy po taniości, skoro mamy kartę Lary? – zapytał nieco ciszej.

– Robimy klimat – odpowiedział mu Trent. – Nie chcesz cofnąć się do tych czasów, zanim ona…

– Nie bardzo. Nie lubiłem tamtej celi.

– The Glory! – Usłyszeli dobiegający z budki głos Turka. – Dla takich jak wy, najlepszy! Głośno, muzyka… – mężczyzna w (przed wieczorem na pewno białym) fartuszku zakręcił ponętnie biodrami – taniec i alkohol! – Udał, że wypija shota, po czym trzasnął pięścią w blat.

Uśmiechnął się szeroko do Alistera.

– Brzmi świetnie – stwierdził Kurtis i ruszył w stronę wyjścia z ogródka.

Alister spojrzał na Zipa i wyczytał, że wzrok jego był nie tylko zadowolony, ale i mocno porozumiewawczy.

***

Za taką się miała, bo przecież należała do znawczyń.

Również znawczyń sztuki, chociaż szczerze przyznała przed samą sobą, że miała już powoli dość malowideł przedstawiających ręce ludzkie w kształcie penisów, laski w kształcie penisów, różne artefakty w kształcie penisów, rośliny w kształcie penisów, zwierzęta z wielkimi penisami i mężczyzn z jeszcze większymi, a także same penisy bądź penisy wychodzące z penisów… No dobra, mogło to zacząć męczyć. Tym bardziej że nie miała pojęcia, jak przejść do kolejnego pomieszczenia. Wcześniej, olewając zupełnie prośby Ubdala, by „nie robić zbytniego zamieszania, o pani, bo pani, pani przecież musi to miejsce potraktować z najwyższą świętością”, nieźle zahałasowała, przewracając wielki jak penis samego boga posąg, przewyższający ją o trzy głowy. Z którego wystawały trzy głowy i – jakby inaczej – trzy penisy.

Ubdal stracił wtedy przytomność z wrażenia (i huku), więc zaciągnęła go w kąt i schowała mu do kieszeni sporych rozmiarów sakiewkę. Następnie przebiegła przez kawałek świątyni i wcisnęła się w niewielką wyrwę w kamiennej ścianie, którą wybił… a właśnie, że upadający penis, teraz rozbity na dużo mniejsze kawałki. Za sobą usłyszała już krzyki – pewnie zwiedzających świątynię obok. No cóż.

Ryzyko zawodowe.

A teraz była w kolejnej kropce.

Czuła się trochę podobnie jak wtedy, gdy zaczynała poszukiwanie fragmentu meteorytu. Tam – indyjskie zabudowania nie przedstawiały aż tylu aktów, a przynajmniej nie to wyniosła z tamtej podróży. Kamień Infada wprawdzie odnalazła dość szybko, ale nie bez trudu. Pamiętała dziką dżungle i wkurzające małpy czy głodne tygrysy. Potem przypomniała sobie pierwsze zabudowania ruin świątynnych i paskudne legowisko jadowitych żmij… Dalej już tylko stosy kamerdolców i… dźwignie.

– To zawsze były dźwignie. Dlaczego tu nie ma dźwigni?

Nie było. Pod tym względem obejrzała wielkie pomieszczenie ze dwa razy.

Nie skupiała się na zdobionych w skale sufitach i ścianach, nie inspirował ją też podwyższony ołtarz na środku sali, na którym pulchniutki Budda uśmiechał się jak Ichimaru Gin – bez udziału oczu. Światło z otworów w suficie padało prosto na niego, więc Lara podejrzewała, że mogło mieć to znaczenie inne niż czysto ideologiczne. Być może się myliła, chociaż uważała się za znawczynię.

Podeszła do ołtarza i stanęła na podwyższeniu. Zajrzała do jednego dzbana, potem do drugiego – również pustego – a następnie raz jeszcze przyjrzała się głowie pośrodku, na której ktoś położył kiedyś kawałek jakiegoś sukna.

Zdjęła je i łysa głowa odbiła światło, które lekką wiązką opadło na kawałek ściany.

To absurd, pomyślała Croft. Spojrzała w górę i raz jeszcze przyjrzała się otworom w suficie. Były zbyt wysoko, by wiązka mogła dojść do Buddy i jeszcze odbić się od jego łysiny, aby dotrzeć jeszcze do ściany, a jednak Lara widziała to.

Kreatywność hindusów nie znała żadnych granic.

Zeszła z podestu i podeszła do naświetlonej ściany. Postawiła stopę na nieco wysuniętym kamieniu, by dostać się do oświetlonego miejsca. Dłonią zaparła się wyżej i przylgnęła do chłodnej nawierzchni, odbijając się od nogi, tej do tej pory jeszcze postawionej na ziemi. Zaczepiła ją gdzieś w wyrwie i rozpoczęła wspinaczkę.

– No tak… – mruknęła, gdy dosięgła do oświetlonego, bardziej wysuniętego kamienia. Mocno pociągnęła go do siebie. Nic. Od siebie? Drgnął. Zaparła mocniej.

Wsunął się cały.

Więc jednak dźwignia.

Usłyszała tyknięcie.

Hindusi nie byli nigdy – zresztą wciąż nie są – wybitnie punktualni, więc na spotkania z takimi uzbrajała się w cierpliwość. Teraz jednak czuła, że nie może dać z siebie więcej niż kilkanaście sekund.

Spojrzała w dół i stwierdziła, że wstyd byłoby przed Trentem złamać nogę z takiej wysokości. Zeszła więc nieco niżej i dopiero zeskoczyła. W sumie i tak by mu nie powiedziała. Może, że jakiś wielki, kamienny posąg, strzelający laserami i wymachujący penisem zamiast miecza… Nie, to tym bardziej bez sensu.

Wymazała obraz z pamięci, pędem wbiegając na schody i schodząc niżej. Nie minęła chwila, a ołtarz zasunął się z powrotem i od razu zrobiło się ciemno.

***

– Tu jest tak trochę… daremno! – krzyknął Zip.

– Mówi się: daremnie!

– Oj, nie ważne, co się mówi! Ważne, co się robi!!!

– A co powinniśmy robić?! – Alister, siedząc bardzo blisko Zipa, darł się wniebogłosy. Głośny dubstep połączony z latynoskimi rytmami tworzył mieszankę wybuchową. Na tyle wybuchową, że ciężko było wybuchać głośniej, by ją zagłuszyć i przy okazji usłyszeć coś więcej.

– Chyba to samo co oni!!!

Oboje spojrzeli na dwóch mężczyzn na niewielkim, rozświetlonym neonami parkiecie. Jeden chudy jak szkapa i w koszuli w kwiaty, przytulał się do drugiego, nieco szerszego w barach i z brodą. Po chwili odwrócił się do niego plecami i zaczął kręcić tyłkiem, ocierając o krocze brodacza. Brodacz za to położył mu dłoń na ramieniu. Również poruszał biodrami – raz w tył, a raz w przód – wyprostowując się i unosząc głowę mocno w tył. Zamknął oczy i chyba coś krzyczał.

– Nie chcę tego robić!

– Ani ja!

– Ej, chłopaki!!!

Na sam dźwięk czegokolwiek, co brzmiało jak głos Kurtisa i wypowiadało „chłopaki!”, Alister czuł, że dostaje dreszczy. Miał już dość od wczoraj, lecz dopiero teraz osiągał apogeum – był zmęczony i śmierdzący (ale to tylko ze swojej winy, bo uznał, że sala dla palących jest na pewno lepszym wyborem niż ta nazwana „Różowy parkiecik”, a na karaoke też nie chciał iść, słysząc z daleka George'a Michaela). Był zresztą już też nieco wcięty.

Fakt, że umowa była jasna: bez wyjątku, każdy bar, do którego trafią, ma być „ochrzczony” drinkiem. Szkoda tylko, że Trent, zanim poznał, co to za klub, zamówił potrójne kamikadze. Co trzeci kieliszek z utopionym lizakiem, a ponad rant wystawał tylko czubek patyczka.

Alister spojrzał na Kurtisa błagalnym wzrokiem, na co ten wzruszył ramionami. Usiadł obok i sięgnął po ostatnią porcję kieliszków. Przysunął po jednym dla każdego, a ze swojego wyciągnął lizaka.

– No to siup.

– Naprawdę cię to nie rusza?! – zapytał Zip.

– Ale „co”?! – odparł Kurtis, zatrzymując kieliszek w połowie drogi do ust.

– No… „to”! – Czarnoskóry machnął ręką, jakby wskazując całą salę. 

– A! „To”! – Trent zastanowił się chwilę. – No ale już zapłaciliśmy za wstęp!!!

– Tylko że ty nie jesteś już czeskim biedakiem!!!

Westchnął i złapał za swój kieliszek. Za nim to samo zrobił Alister.

Zamknął oczy, a gdy poczuł, jak znajome i cuchnące gorąco zalewa mu przełyk, skrzywił się i otworzył je. Zobaczył, jak brodaty Ernest Hemingway wpycha język do ust szczupakowatego George’a Orwella w hipisowskiej koszuli. Zamrugał kilkukrotnie i poczuł jeszcze większe dreszcze, jakby stado mrówek przebiegło po jego ramieniu, a potem wzdłuż pleców. Położył jedną dłoń na sercu, a drugą na przedramieniu Zipa.

– Chodźmy stąd, bła-błagam.

Zip spojrzał na niego.

Nieco blady szybko oddychał, trząsł się jak osika…

– Trent! Idziemy!

Kurtis przewrócił oczami, wstał, ale, zanim odszedł, zabrał jeszcze po lizaku z dwóch pustych kieliszków.

***

Zastanawiała się, co dalej, na penisowym siedzisku. To znaczy, nie było to siedzisko samo w sobie – ot, po prostu większy penis wydrążony z kamienia i rzucony w kąt, chyba przez jakiegoś olbrzyma. Co nie znaczy, że nie mógł być wykorzystany, na przykład, jako krzesło, na którym akurat usiadła okrakiem. Lara nie wierzyła, że ktokolwiek kiedykolwiek mógłby wykorzystywać to coś inaczej.

Obserwowała flary przed sobą.

Chwilę wcześniej zapalała jedną po drugiej i układała na podłodze. Ryciny przedstawiały znak „OM” – podobno pierwszą zgłoskę wszechświata, symbol początku, szczęścia i równowagi. Równie podobno sprzyjał medytacjom i pozytywnie oddziaływał na otoczenie. Szkoda, że w otoczeniu, w którym ktoś go umieścił, nie było niczego, na co można by wpływać negatywnie.

No bo kto by nie lubił penisów…?

Tym razem ściany i okrągła kopuła sufitu były gładkie, jakby ten sam olbrzym stał pół wieku i tarł je papierem ściernym. Tylko cztery kamienne penisy w kątach i „OM” na środku, a za nim wielkie, dwuskrzydłowe, kamienne wrota. Niemożliwe do pchnięcia.

Lara zaczęła się powoli irytować.

Kiedy Alister udokumentował jej rzetelne źródła potwierdzające istnienie starożytnego, mistycznego jaja Śiwalingam, od razu postanowiła je zdobyć. Gdy pierwszy raz widziała coś podobnego na ekranie w kinie, a Indiana oddawał to jajo w posiadanie jakiejś wioski, pomyślała, że dobre sobie, przecież kopalnia pełna dzieci, kult wyrywania serc i żarcie małpich mózgów to wszystko bujda na resorach. I miała rację, tylko że Śiwalingam istniał naprawdę. Pewnie nie jako brązowy kamerdolec w kształcie jajka i nie tam, w ukrytej komnacie dziecięcego księcia, a tu – być może w kolejnej z jaskiń Ellory lub może w następnej, do której ta tylko prowadziła. Jednak Lara wiedziała, że była bliżej niż Indiana kiedykolwiek, jeśli tylko istniałby lub jeśli Ford chciałby bawić się w niego naprawdę.

Ale co dalej?

No fajnie, że właśnie siedziała okrakiem na sporym penisie. Tylko że gdyby o to chodziło, mogłaby nie wychodzić z domu, a właściwie z gościnnego pokoju Trenta.

Nie była w stanie ruszyć kamerdolca – za ciężki, i na dodatek całą powierzchnią podstawy stykał się z ziemią; musiałaby go podnieść, nie było mowy o żadnym przesuwaniu. Każdy z kolejnych trzech, w trzech pozostałych kątach, wyglądał dokładnie tak samo: gładki, wielki penis. Idealny, można by rzec, bo ani nie krzywy, wygięty w jedną stronę, ani nie żylasty, z jakimiś bruzdami. Miał nawet wyryty napletek, nawet…

Lara natychmiast wstała jak oparzona i kucnęła przed nim.

Tak – upewniła się, dotykając. Nawet ujście cewki...

Wsunęła w nie dwa palce i coś przeskoczyło. Poczuła w środku wilgoć, która zaraz potem okazała się jakąś cieczą. Zaczęła wzbierać, jakby wypychać palce, więc Lara zabrała je i cofnęła się nieco. Maź na jej dłoniach była biała i nieco kleista, ale niezbyt gęsta. Wyciekła prostym ciurkiem dokładnie w wąski kanalik prowadzący do symbolu.

Croft zrobiła szybko to samo z trzema kolejnymi kamieniami, a gdy cały „OM” w blasku flar rozbłysnął białą poświatą, wrota stanęły otworem.

***

Kurtis wcale nie był żadnym potworem – jak nazwał go Alister zaraz przed przechyleniem kolejnego kieliszka. Po tym ostatnim okularnik przestał jednak w ogóle narzekać; zrobił się miły, uśmiechnięty, a jego twarz znowu nabrała kolorów.

– To był dobry plan, a-hi-hi-hi… – zarechotał i zasłonił usta dłonią.

– Jaki „plan”? – zapytał Zip.

– No mówiłeś, że masz plan. Że po tym planie Kurtisowi odechce się…

– Niee, no co ty. Myślisz, że naprawdę pomyślałem, że gejowski klub wystarczy, aby go powstrzymać? Poza tym to ten twój kebabowy lowelas...

Alister nie odpowiedział.

Zip miał rację. Właściwie, to nie wiadomo, co mogłoby powstrzymać Kurtisa. Zresztą nie było to już tak ważne, bo akurat kolejne mojito (czy – jak to mówił Zip – modżajto) smakowało nawet znośnie i nie paliło już w gardło. Wręcz przeciwnie – mięta z lodem były dla Fletchera jak Daniel Defoe i jego „Przypadki Robinsona Kruzoe” czytane w czasie burzy.

Robiły mu noc.

– No to jaki to plan? – nie dawał za wygraną.

– No więc…

– Ty, patrz, co ten pajac tam... Jak ja mu zaraz przyp…

Alister poczuł na ramieniu dłoń Zipa, spoglądającego właśnie na ten sam widok, który oburzył Fletchera, że ten aż prawie przeklął.

Przed barem Kurtis zaczepiał całkiem ładną blondynkę. Była w ogóle niepodobna do Lary – wyższa, zgrabniejsza, szczuplutka, bezmięśniowa i – w porównaniu do niej – bezpierśna. Zaczepiał ją, jedną ręką opierając o blat baru, a drugą trzymając lizaka i kręcąc w palcach patyczek blisko jej twarzy. Śmiała się, dłoń przykładając do ust, jednak nie wstydząc się i nie maskując tym zapewne słodkich dołeczków na policzkach.

– Puść mnie … – fuknął Alister i zrobił niepewny krok w przód. Pokój lekko zawirował, gdy okularnik ruszył zbyt szybko, lecz natychmiast, z kolejnym mrugnięciem Fletchera zatrzymał się i wrócił do normy.

– Daj spokój, Lary tu nie ma. Czego oczy nie widzą, tego sercu…

– Ja mam w dupie Larę! – wydarł się Alister. – No puść mnie, człowieku, kurwa! To był, kurwa, mój lizak! Mój! Czaisz? I właśnie mam na niego o-cho-tę!

Już miał coś dodać, ale jedyne, co z siebie wydał, to sążniste odbicie prosto z otchłani żołądka. Zrobił krok.

Zip zatrzymał go kolejnym szarpnięciem, po czym księgowy przewrócił się na plecy i wylądował na kaflach. Zip podniósł go i zaprowadził do ich loży, nie słuchając kolejnych siarczystych przekleństw.

Minął kelnerkę w stroju króliczka, która rzuciła mu pytające spojrzenie.

– Temu panu już nie lejemy… – mruknął do niej i zrzucił Fletchera z ramienia, a ten klapnął tyłkiem o całkiem wygodną, krwistoczerwoną kanapę. – Ale mi możesz dać, bo mój kompan zaraz będzie marudził… Nie, nie ten. Ten drugi. – Wskazał stojącego Kurtisa przy barze. Zastanowił się chwilę, po czym wybrał z tacy szklankę z przeźroczystą cieczą. – Czy to woda?

Rudy króliczek przyglądała się Trentowi z daleka, ale gdy zobaczyła, jak ten kładzie rękę na pośladku blondyny, by po chwili dostać w policzek, zaśmiała się pod nosem i odeszła.

– Raz na wozie, raz pod wozem! Ej, to nie jest woda! – Zip powąchał zawartość szklanki, po czym skrzywił się. Spojrzał na w pół przytomnego Alistera, który właśnie próbował wyżulić jakiegoś papierosa od przechodzącego gościa. Wzruszył tylko ramionami i udał się do łazienki, po drodze wylewając zawartość do pierwszego pustego kufla na jakimś stoliku. 

Nie był niańką, do cholery.

Poza tym miał swój plan.

Ech, „chłopaki”, „chłopaki”, trzeba było zostać w domu.

Nie zdawał sobie sprawy z tego, jakie to było głupie.

***

Otworzyła oczy i poczuła ostry, przeszywający ból w kręgosłupie.

Podniosła się powoli i pomyślała, że podczas wybuchu połamała wszystkie żebra. Myliła się. Mimo że granat wywołał kolejne, całkiem niezłe zamieszanie, mogła przynajmniej przejść przez dziursko. Zrobiła pierwsze kroki w tamtą stronę i zauważyła, że wdepnęła w coś mokrego. Zdziwiona najpierw zobaczyła pod sobą ogromną kałużę krwi, potem, trochę dalej, w ciemności, zwłoki młodego mężczyzny poniewierające się na twardej, kamiennej posadce. Pochyliła się nad nimi i dotknęła niepewnie leżącego bez ducha ciała. Spojrzała na kombinezon i poznała. Najemnik indyjski. Albo nie podobało się komuś, że tu była, albo to tak jej dziękowano, że doprowadziła kogoś tak daleko. Przyjrzała się i dostrzegła czerwoną plamę na najemniczej kurtce. Rozpoznała w tym działalność broni palnej.

To dobry znak.

Znak, że jajo musiało być blisko jak nigdy wcześniej.

Spojrzała na swoje dłonie, które były całe we krwi.

O nie, cholera. Znowu? 

Znów nie pamiętała, by to ona strzeliła.

Już przez takie coś przechodziła – żadnych wyrzutów sumienia. Potem okaże się, że koleś, który tak ładnie ich załatwił – ją i tego sztywnego nieszczęśnika – jest jakimś członkiem mafii czy innego syndykatu zbrodni. I jeszcze, nie daj boże, Croft spotka na swojej drodze kolejnego, jeszcze bardziej współczesnego mnicha.

Nie, stop.

Nie miała aż tyle miejsca w domu. (Tak naprawdę to dlatego Zip spał w przyczepie).

Nie będzie się już w nic wtrącać. Zabierze tylko jajo i stąd spada.

Schyliła się i przeszła przez dziurę. Na końcu wąskiego korytarza usłyszała jakieś odgłosy, więc przyspieszyła kroku. Gdy dostrzegła przed sobą rażące światło i doszła do momentu, w którym mogła wyprostować plecy, wpierw zobaczyła przed sobą ogromne sklepienie świątyni, większej niż wszystkie do tej pory. Rozświetlały ją z każdej strony płomienie pochodni i świec, a ludzie w dole – głównie mężczyźni – śpiewali pieśni w bogato zdobionych szatach.

Zrobiła krok w przód i usłyszała dźwięk przeładowania.

Pistoletu maszynowego.

Odwróciła powoli twarz i uśmiechnęła się życzliwie do jednego z grupy najemników, tym razem nieco bardziej… żywego.

– Nie ma za co – szepnęła.

Mężczyzna kiwnął głową z uznaniem.

***

Alisterowi brało się już na spanie, więc ani Kurtis, ani Zip nie mieli zamiaru go ruszać. Niech sobie śpi, przecież nikt go nie wyrzuci za drzwi lokalu, prawda? I tu przynajmniej niczego wartościowego nie zarzygał. No bo, biorąc pod uwagę jego zainteresowania, to lepiej, żeby robił to pod siebie, ale nie u siebie, aniżeli w bibliotece.

– Prawda?! – ryknął Zip do Kurtisa. 

– C-co?!

Czarnoskóry ucieszył się. Trent też wyglądał na takiego, który miał już nieźle w czubie. I dobrze, trzeba było w końcu przystąpić do działania. Spojrzał na zegarek: trzecia.

– Chcesz go tu zostawić, prawda?

Trent wzruszył ramionami. To nie jego wina, że Fletcher miał za słabą głowę. Co go niby miało to obchodzić?

– Wisi mi to! – skwitował, wkładając ręce do kieszeni. Po chwili wyciągnął paczkę fajek. Wsadził papierosa do ust i zabrał ze stolika zapalniczkę. Już miał odpalać, kiedy podszedł do niego rudy króliczek.

– Tu nie można palić. To nie jest sala dla palących. – Palcem wskazała wiszącą nad barem tabliczkę. Po chwili rzuciła okiem na Alistera, który łeb opierał o stolik, a ślina aż ściekała, tworząc na blacie małą, gęstą kałużę. Króliczek skrzywiła się. – Ani sypialnia – dodała po chwili.

– Ej, mała…

Zmierzyła Kurtisa wzrokiem i spojrzała na jego jeszcze zaczerwieniony policzek. Uśmiechnęła się szeroko.

– Jeżeli nie chcecie robić problemu, to wyjdźcie sami, inaczej zawołam Buddy’ego… mały.

Trent wyprostował się.

– Chcesz się przekonać, że wcale taki nie jest?

– Dupek – fuknęła i machnęła ręką.

Zanim cała trójka się obejrzała, na ramieniu Kurtisa wylądowało wielkie łapsko i obróciło go. Szybka ocena sytuacji i już wiedział. Sztuczna opalenizna i pewnie tak samo sztucznie napompowane tors i ramiona, wyskubane brwi, wydepilowana klata i pachy, czarny podkoszulek. Na twarzy grymas – odrobina powagi pomieszanej z wyższością.

– Przeprosisz teraz panią, dupku.

Kurtis ani myślał przepraszać, a przynajmniej nie za sprawą tego kloca. Za bardzo był na to odważny i pijany. Za dobrze się bawił i chciał zostać w tym fajnym klubie pełnym fajnych kobiet, a wiedział, że nie zostanie, gdy napakowany osiłek zaraz nie odczepi się sam.

Strząsnął z ramienia rękę dryblasa i odwrócił się do króliczka.

‒ Przykro mi – mruknął. – Że nie chcesz się o tym przekonać. Nie wiesz, jak wiele tracisz.

Zip nie uwierzył, co usłyszał. Położył rękę na czole.

– Trent, ty skończony idio…

– Coś ty powiedział, dupku?! – zagrzmiał Buddy.

Kurtisa wcale nie zdziwił widok zbliżającej się do jego twarzy pięści.

Bójki zwykle trwają kilka sekund, chociaż pijanemu wszystko wydaje się dłuższe. Kiedy nawalony człowiek widzi przed nosem czyjąś pięść, zwykle reaguje instynktownie, ale przesadnie: uskakuje gdzieś daleko w bok i potyka o własne nogi albo cofa się, by polecieć na plecy. Kurtis nie zrobił ani jednego, ani drugiego. Lekko tylko odsunął się w lewo i chwycił osiłka za rękę. Odparował cios i jego pięść wylądowała na nosie Buddy’ego.

Facet zabełkotał. Obie ręce przyłożył do twarzy, próbując zatamować krwotok i kompletnie się odsłaniając do następnego ciosu. Kurtis, który był dużo niższy od niego, zrobił krok w tył i z całej siły na niego naparł, z mikrego, ale wystarczającego rozpędu. Buddy legł jak długi na kaflach. Trent pozbierał się z niego i otrzepał, a Zip nie wierzył własnym oczom. Natychmiast zaczął dobudzać chrapiącego Alistera.

– Wychodzimy, wstawaj. No wstawaj!

– A…Ale o szo chozi…

Zanim Buddy się pozbierał, Kurtis wyminął króliczka i ruszył biegiem w stronę kolejnej sali, by wmieszać się w tłum tańczących i zniknąć z pola widzenia jakiegokolwiek goryla, których w klubie nie brakowało. Jedyna droga ucieczki była już zablokowana przez kolejnego ochroniarza, na którego Trent po prostu wpadł i od którego odbił się jak od piłki.

Buddy wstał i zaszedł go od tyłu. Wielka ręka znów złapała Trenta za ramię, więc strząsnął ją i odwrócił się w jej kierunku. Muzyka ucichła. Ktoś wrzasnął. Ludzie zaczęli się miotać. Kurtis był w pułapce.

– I co, kozaku? Cwaniaczku? Dupku? – Usłyszał Buddy’ego, który mówił gardłowo, przełykając co chwilę krew spływającą do przełyku.

Niedobrze, właściwie szkoda. Kurtis miał się bawić, miał tu zostać, a nie być głównym psują imprezy.

Był na siebie zły.

– To może jeszcze więcej synonimów? – Psia mać! Miał się zamknąć, a nie potrafił.

Buddy uderzył go w brzuch, więc zgiął się automatycznie, instynktownie łapiąc rosłego za przegub ręki, która go uderzyła. Przyciągnął przeciwnika do siebie i wykorzystując jego impet, uderzył go przedramieniem w twarz.

Buddy znów padł, jeszcze bardziej zalany krwią. Wypluł dwa zęby.

Kolejne wrzaski. Jeszcze większa panika.

Bramkarz przed Kustisem, od którego ten się wcześniej odbił, piąchą zaczął wygrażać, a inni, za nim, tym razem ci szersi, sprzed wejścia, bo w ubrani w garnitury, kierowali się wprost na Trenta.

No nie.

‒ Hej, chłopcy, spokojnie. ‒ Kurtis podniósł ręce, pokazując, że nie zamierza się z nimi bić. ‒ To nie ja zacząłem. Naprawdę! I już sobie pójdę, ja i moje ziomeczki… Ej, ziomeczki?

Odwrócił się za siebie, patrząc dalej niż na leżącego na ziemi Buddy’ego, ale przy loży nie było już ani Zipa, ani Alistera, ani nawet króliczka.

Trzej kolejni bramkarze rzucili się na niego jak zawodnicy rugby.

Gdy usiłował wstać, poczuł, że nie da rady, leżało na nim zbyt dużo cielska. Jego kolana zmieniły się w watę. Ręce opadły i nie był w stanie stawić nawet najsłabszego oporu.

– Okej, wygraliście, WYGRALIŚCIE!!!

Dostał w twarz, ktoś inny kopnął go w brzuch, wstając. Czuł wiele ciosów na sobie naraz. Póki był jeszcze przytomny, poczuł też, że wstaje, ale raczej nie sam; że traci grunt pod nogami. Ktoś niósł go jak przerzucony na ramię wór. Świeże powietrze, szczęk otwieranych drzwi i… beton. Twarde lądowanie.

– Kurwa…

Spojrzał z żalem ponad krawężnik, na miękką, zieloną trawę obok, po czym zamknął oczy.

***

Lubiła się droczyć.

– Och, zamknij się już. – Usłyszała i wzruszyła ramionami.

Zastanawiała się, dlaczego jeszcze nigdy jej nie zabili. Trzymali na muszce, pozwalali gadać jakieś pierdoły, które miały odwrócić ich uwagę. Może mieli nadzieję, że kiedyś wróci w te strony w poszukiwaniu innego reliktu i znów będą mogli skorzystać z jej usług? Bo jeżeli nie, to całość wyglądała jak typowa klisza, przewidywalny scenariusz filmowy…

Westchnęła, próbując sobie przypomnieć, dlaczego tak właściwie oddała prawa autorskie do swojego wizerunku scenicznego Metro-Goldwyn-Mayerowi i Square Enix? Przecież przy okazji to coś, co zaraz ma wyjść i nazywać się „Tomb Raider 3 movie”, i po czym premierze ma podpisać mnóstwo autografów, będzie kompletną kaszaną.

Zatęskniła za Angie i postanowiła zaprosić ją w najbliższym czasie na kawę.

Westchnęła ponownie.

Na co tak właściwie czekali najemnicy? Ach, na koniec pieśni.

Nie znała do końca hinduskiego, a już na pewno nie większości archaizmów, ale dałaby sobie coś odciąć, mając pewność, że część z tych słów dotyczyła męskich członków i aktów. Bogate szaty śpiewających obejmowały właściwie tylko górną część garderoby.

Lara zaczęła liczyć.

Jeden, dwóch, trzech, czterech… A gdy doliczyła do ponad stu siedemdziesięciu mężczyzn (co dawało też jakieś sto siedemdziesiąt – lepszych bądź gorszych – penisów), głośna, wręcz chóralna pieśń w końcu ucichła.

Croft nie doszła nawet do połowy.

Kiedy w końcu zapadła cisza, główny najemnik, który wciąż miał Larę na muszce, rzucił okiem na scenę pod sobą, wychylając się lekko. Lara mogłaby go w tym czasie zrzucić i narobić kolejnego bałaganu, ale tuż obok znajdowało się jeszcze z kilkunastu takich jak on, każdy z karabinem. Półka skalna była dość szeroka i długa, otaczała całe sklepienie świątynne.

A w dole jeden z mężczyzn – ten, który wcześniej stał na wysokiej platformie, za głównym ołtarzem i prowadził pieśń – cofnął się do wrót, które otworzyły się powoli. Jedyna kobieta, ubrana cała na biało, wniosła trzymanego nad głową, o dziwo standardowych rozmiarów penisa, świecącego tak, jakby cały wykuty był z bryły złota.

Larę zaskoczył ten widok, jednak po chwili uświadomiła sobie, że właściwie powinna się go spodziewać. No bo kto by tak dobrze przewodził trzysetce penisów, kazał rysować wszędzie penisy i w ogóle miał jakiś kompleks bądź ich niedobór, jeśli nie wcale niepiękna babka, przypominająca kształtami Buddę w białej szacie? 

Wymieniła porozumiewawcze spojrzenie z głównym najemnikiem i oboje nieco się skrzywili.

– To chyba miało być jajo… – powiedział.

– No i jest. A nawet dwa jaja. I to z bonusem – dodała ostatecznie, brodą wskazując na złotego penisa, którego kapłanka właśnie układała na ołtarzu. Kilku z otaczających ją mężczyzn pomogło zdjąć jej suknię, po czym zaczęło dotykać ją w dość… prowokujący sposób. Jeden złapał za pierś, drugi całował dłonie i ssał palce, inny przykucnął i twarz zbliżył do łona.

Jeszcze inni, którzy nie stali przy ołtarzu, a przed nim, uklęknęli, nie odwracając wzroku od rytuału. Czy raczej wstępu do orgii. Czy, biorąc pod uwagę przewagą liczebną mężczyzn, nietypowego gangbangu.

– Musimy to oglądać? – zapytała Lara półszeptem.

– Nie, panno Croft. I nie będziemy. To znaczy, ja nie będę.

Mężczyzna machnął do swoich ludzi, którzy zaczęli zaczepiać liny za pomocą haków do ścian i płyty, na której stali. Nie wszyscy, bo dwóch podeszło do Lary i mocno nią szarpnęło. Uklęknęła. Nie bardzo mogła nic zrobić – związane z tyłu ręce wystarczająco jej uniemożliwiały jej sprzeciw.

Zrzucą ją? Oby nie. Z takiej wysokości nie miałaby szansy przeżyć.

Spojrzała raz jeszcze w dół, na rytuał. Pani Budda właśnie stawała na ołtarzu z pomocą dwóch mężczyzn, którzy uklęknęli i z pleców zrobili jej schodek. Dwóch innych podało jej dłoń, by utrzymała równowagę. Gdy znalazła się już na ołtarzu, wyprostowana i rozkraczona, Croft zauważyła, że jej szparka wisi dokładnie pod artefaktem. Kapłanka powoli zaczęła uginać nogi i zbliżać się do niego, by w nią wszedł, pewnie nawet i cały, a mężczyźni zaczęli coś skandować.

– Powinniście się chyba pospieszyć… – rzuciła Croft do najemników.

Główny dowódca kucnął obok niej i spojrzał w tym samym kierunku, po czym zbladł. Kapłanka była już w pozycji siedzącej. Podnosiła się i opadała. Podnosiła i opadała, podnosiła i…

– Wiesz co… – powiedział po chwili, przełykając ślinę i odchylając Larę z powrotem na platformę, by nie wychylała się za mocno i przypadkiem nie spadła. Wyciągnął zza pasa nóż sprężynowy i przeciął jej więzy. – Weź go sobie, jak chcesz. Mnie już nie zależy.

Machnął ręką na chłopaków i każdy pojedynczo zniknął w wyrwie w ścianie.

***

– Tylko chlanie, a potem spanie. Chlanie i spanie… – mruczał Winston, otwierając skrzypiące drzwi biblioteki. – A potem rosołki i herbatki… Paniczu Alisterze! – powiedział nieco za głośno, na co Fletcher tylko zajęczał bojaźliwie.

Winston postawił na blacie biurka tacę z półmiskiem.

– Proszę. Nie to, co byle kostka rosołowa rozpuszczona w kubku…

– Win… Winston?

– Tak, paniczu?

Alister, cały blady i przeraźliwie cuchnący mieszaniną tytoniu, alkoholu oraz zwróconego gdzieś po drodze obiadu, uniósł głowę znad blatu i powoli zaczął podnosić powieki.

Winston zastanawiał się, dlaczego mężczyzna nie położy się normalnie jak człowiek, w łóżku, tylko przesiaduje zawsze na tym swoim krześle. To musiało być strasznie uciążliwe dla jego kręgosłupa.

– To… to ty, Winston? Widzę… widzę białe światło…

Dziadek Smith westchnął, machnął ręką i zabrał tacę. Odwracając się, rzucił okiem na otwarte obok „Życie Pana Jezusa” Dickensa z trzydziestego piątego, wydanie pierwsze i nietłumaczone.

– Dobrze paniczowi idzie – wymamrotał, wychodząc.

***

Zapukał w drzwi przyczepy, ze zgrozą.

Spodziewał się najgorszego, słysząc głośne krzyki pod oknem nad ranem i widząc, jak czarnoskóry prowadził do drzwi przez ogród głośno śpiewającego coś okularnika. Wtedy postanowił się nie wtrącać, nikogo nie budzić ani nic, ale teraz, gdy minęła pora obiadu, a Lara wróciła już jakaś taka osowiała i zmarkotniała (o co też wolał nie pytać, tylko podał jej fasolkę), to postanowił wpaść jednak i skontrolować sytuację, pod pretekstem podania pierwszego dania.

Ku jego szczeremu zdziwieniu nie musiał sam, po chwili martwej ciszy, otwierać drzwi. Zip zrobił to własnych siłach i przywitał kamerdynera szerokim uśmiechem.

– O! Winston, dobrze, że jesteś!

– Ja… ten, no… Przyniosłem paniczowi obiad! Tak właśnie.

Przełknął ślinę i podał Zipowi gorący półmisek z tacki.

Hej, przecież mówił zupełną prawdę! Wcale nie chciał zajrzeć i sprawdzić, czy Zip przypadkiem nie udusił się nad ranem własnymi wymiocinami, czy coś…

–  To świetnie. Jest już Lara? Mam dla niej niespodziankę. Skonstruowałem właśnie… A zresztą właź, pokażę ci…!

O nie, o nie, o nie, tylko nie to…!

Winston zaczął nerwowo się rozglądać.

– Kiedy ja, paniczu, naprawdę muszę… – Tak bardzo nie chciał tam wchodzić. Nie po ostatnim razie, gdy Zip postanowił pokazać mu tydzień temu jakąś ze swoich elektronicznych zabawek. Tłumaczenie jej działania trwało zdecydowanie za długo, a Winston, nauczony grzeczności, nie wyszedł pod żadnym pretekstem. Teraz już zaczął gorączkowo go obmyślać.

– Nie gadaj, właź.

– Czy panicz na pewno się dobrze czuje? Może przynieść jakieś tabletki, te co zawsze, na kociokwik? Zespół „dnia następnego”? – Spojrzał na niego podejrzliwie i zobaczył w oczach dredziarza jakąś dziwną, wesołą iskrę.

Och nie! Już do tego to doszło!

Na pewno coś ćpał, na pewno! Nie mógł być taki wesoły o tak wczesnej porze, kiedy wrócił zaledwie przed szóstą. To niemożliwie.

– Nie, nie chcę niczego na kaca, nie mam kaca, w ogóle prawie nie piłem. Słuchaj, byłeś już u Trenta? Widziałeś? Widziałeś? To był mój pomysł, genialny, co nie?

– Nie… Jeszcze nie, ale pewnie Lara… – Winston westchnął.

Zip raczej nie był naćpany, więc dziadek odetchnął z ulgą. Właściwie elektronik nie zachowywał się bardziej dziwnie niż zwykle i czuć, że umył nawet zęby. Poza tym w dłoni śrubokręt trzymał całkiem pewnie. Nie trząsł się podejrzanie ani nic.

– Och, no dobrze. Niech mi panicz wszystko opowie…

***

Miał pustkę w głowie.

Jak wrócił do domu? Taksówką? Chyba tak, chociaż nie był pewien. Otworzył powoli oczy i jasne światło uderzyło go w najczulszy punkt jego mózgu, a przynajmniej tak mu się wydawało. Zamknął je z powrotem.

Czuł się nieco obolały, ale i jakoś dziwnie ograniczony. Gdy poruszył się, poznał, że to przez ubranie.

Dotknął czoła, wciąż nie otwierając oczu. Głowa pulsowała niemiłosiernie, więc skrzywił się. Nawet nie spróbował wstać.

Nagle usłyszał głośne tupanie na korytarzu. Westchnął.

Kogo tak niesie? Winston i jego lakierki nie robią takiego hała…

O kurwa.

To nie była dobra pora na odwiedziny, naprawdę. Nawet jeżeli osoba odwiedzająca była w rzeczywistości gospodarzem i właśnie szła go zerżnąć.

– Wróciłam! – Usłyszał jej głos, gdy weszła do przedpokoju. Za chwilę miała przekroczyć próg sypialni! Kurtis bardzo chciał się podnieść i w trzydzieści sekund doprowadzić do porządku. Która godzina, że Lara tak szybko wróciła? Zawsze wracała po obiedzie albo na kolację… Ociężale otworzył oczy i spojrzał w stronę zegarka.

Trzecia po południu?!

– Wiesz, Trent. Jestem nieco zawiedziona…

Spodziewał się, że jej głos będzie bardziej przekonany, radosny jak zwykle i pewny siebie, usatysfakcjonowany i zaraz opowie sporo ciekawych anegdot o swoich przygodach, bo przecież udało jej się nie tylko wrócić całej i zdrowej, ale pewnie z jakimś nowym badziewiem. Chociaż zanim to nastąpi, on powinien wyjść jak zwykle, bez koszulki, i dotknąć ją, pocałować, udawać, że był grzeczny i że się stęsknił…

Nie, to nie mogła być ona. Za wcześnie, nawet nie zdążył wziąć prysznica!

– Lara? – zmusił się i wysapał, lekko podnosząc na ramionach.

– Po pierwsze, dlaczego cuchnie tu jak w gorzelni… – Usłyszał, jak Croft otwierała okno w holu.

Czuł, że ma déjà vu. Winston wczoraj powiedział chyba to samo.

– A po drugie…

Raz kozie śmierć!

Zmusił się, by wstać, chociaż całe ciało odmawiało posłuszeństwa. Nie chciał, by widziała go w łóżku, w takim stanie. Chrząknął, otrzepał się i ruszył chwiejnym krokiem w stronę drzwi.

Zobaczył, jak stała do niego tyłem. Wyobraził sobie, jak zdejmuje bluzkę, odpina sprzączkę paska, zzuwa spodnie z pośladków, między które wbijały się koronkowe stringi. Zrobiło mu się gorąco.

– Lara… Ja…

Jego oddech przyspieszył, a serce jakby stanęło. Boże, jak ona mogła mu to robić akurat teraz? Gdy wyglądał i pachniał jak żul? Oblizał suche usta i zrobił kolejny krok. Trząsł się jak w delirium, stając tuż za nią i kładąc dłonie na jej piersiach.

Już wszystko dobrze, mamusia jest w domu…, pomyślał ze spokojem i uśmiechnął się do siebie. Mlasnął.

Lara wciągnęła głośno powietrze. Dwukrotnie.

– Trent, co tu tak jeb…

Gdy odwróciła twarz w jego stronę, jej wyraz zmienił się instynktownie, ze zwykłego „o co tu chodzi?” na „fuj, co za obrzydlistwo!”, a zaraz potem w: „zaraz cię zapierdolę”.

Zdziwił się. No dobra, może nie pachniał za ładnie, może miał na sobie wczorajsze ciuchy, ale żeby od razu reagować tak nerwowo?

– Oj no, przepraszam!

– Bardzo śmieszne, kurwa! – żachnęła. – Ty i te twoje wyczucie sytuacji! Co za… – szukała chwilę odpowiedniego słowa – moorkh!

– Ale o co ci chodzi, kobieto?

– Przyszłam ci powiedzieć, że dzisiaj nic z tego i masz mi tylko nalać kielicha, a ty… ty…! Ach, brak mi słów, Trent! Pierdolone akty, pierdolone Indie!

Trzasnęła drzwiami, wychodząc.

Zdziwiony wzruszył ramionami i powędrował do łazienki. Spojrzał w lustro.

– JADĘ CI WPIERDOLIĆ, ZIP! – ryknął i wyszedł tuż za nią. 

DE ĘD.